Na Fali Obedience Camp 2017

To było pechowe rozpoczęcie lata. Dokładnie w moje imieniny Spock wylądował na przymusowej wizycie u weterynarza. Nasz mały bezmózg ukradł z łazienki szmatkę, którą rozpruł w drobny mak, połykając  (jak się okazało) przy okazji niektóre jej fragmenty. Obce elementy zatkały ujście żołądka do dwunastnicy. Każdy posiłek był szybko zwracany, pies w ciągu kilku dni skutecznie nam się odwodnił i schudł 2 kilogramy. Na szczęście codzienne kroplówki i ścisła dieta zrobiły swoje i obyło się bez zabiegu chirurgicznego, który prawie nieuchronnie wisiał nam nad głową.

Kiedy myśleliśmy, że wszelkie choróbska już za nami, Weezy przywlókł (nie wiadomo skąd) zapalenie gardła, które po tygodniu przeszło na Spocka. Zbiegło się to w czasie z terminem naszego klubowego obozu obedience. Nie było wyjścia – rude spędziły obóz na antybiotykach w izolatce i ani razu nie pojawiły się na placu treningowym. Wszystkie plany wzięły w łeb. Nie było obikowania, nie było treningów dummy z klubowymi retrieverami, nie było wspólnych spacerów. Żal, strata, poczucie niesprawiedliwości losu. Co tu więcej mówić – kilka cennych, treningowych tygodni wyjętych z życia, tak potrzebnych nam przed zbliżającym się Tollarspecialen.

Pozostało przyglądać się uważnie pracy innych zespołów i wyciągać dla siebie jak najwięcej wskazówek i informacji. A było co oglądać. W tym roku obóz prowadziły Riitta Kivimäki, odpowiedzialna za elementy obedience, oraz Päivi Saarilahti, która pomagała poprawić przewodnikom relacje i więź ze swoimi psami. Podczas wejść indywidualnych przerobione zostały wszystkie ćwiczenia i elementy obedience. Po raz kolejny przekonałam się, jak inne jest podejście Finek i jak wiele mi jeszcze brakuje do bycia idealnym przewodnikiem. Z obozu pozostało mi dużo własnoręcznie skręconego materiału filmowego oraz dużo wskazówek i pomysłów do wdrożenia w życie. Do pracy zabierzemy się zaraz po wakacyjnych wojażach, które zaczynamy już jutro. Ale o tym już w jednym z kolejnych postów.