Pies z piórem w pysku

Od dawna moim marzeniem było wypróbowanie Rudego w robocie, do której został stworzony, czyli myślistwie. Średnio raz w tygodniu wyobrażam sobie, jak cudnie byłoby stać nad brzegiem wody, z której, poprzez wielkie szuwary, przedziera się mój pies z piękną kaczką w pysku. Ach, byłoby pięknie.

Niestety nie znam żadnego myśliwego i kompletnie nie mam pomysłu, jak się za to wszystko profesjonalnie zabrać, ale pomarzyć można. Żeby choć polizać marzenie przez szybkę, jakiś czas temu kupiliśmy suszone skrzydła bażanta i w końcu wybraliśmy się je wypróbować w terenie.

Tam przywiązaliśmy skrzydełka do dummy i rzucaliśmy do (w naszym mniemaniu) stylowego aportu. Weezy z chęcią pobiegł po dummy, jednak w pierwszej chwili nie bardzo chyba wiedział, jak się za niego zabrać. W typowym dla siebie stylu próbował oderwać skrzydełka od reszty, a po naszej dezaprobacie, przyniósł dummika, trzymając delikatnie za jego koniec.

Kolejne próby to bardziej pewne podejmowanie dummy. Tu jednak zaktywował się stary problem podgryzania, memłania i prób konsumpcji pióra. Wniosek? Kolejne próby zaczniemy od nauki trzymania, następnie noszenia truchełka w pysku, a dopiero na końcu aportu.

Mam nadzieję, że kiedyś jakaś martwa kaczucha trafi w nasze ręce, bo ciekawa jestem ogromnie, jak Weezy zachowa się przy takiej atrakcji. Jestem przekonana, że z ciężarem ptaka poradzi sobie bez problemu (w końcu wiemy, jakie kłody z wody wyławia), ale jak będzie z resztą?…